terça-feira, 23 de novembro de 2010

O Vento

by Betha M. Costa

O vento da noite desnudou juízos,
Apagou dos intelectos maus planos,
Surrupiou d’amores mui sons e guizos,
Abateu crenças e fez desenganos...

Soprou chamas aos corações insanos,
Apagou pegadas d’areia nos pisos,
Que lançadas sobre os olhos ufanos,
Confundiu seres: fez-lhes indecisos.

De noite o vento chegou sem avisos,
Levantou as ondas brancas dos oceanos,
E nas canções de suaves improvisos,
Aos corpos e espíritos livrou danos.

Ao devassar a noite com mil risos,
O vento soltou desejos humanos.

Nenhum comentário:

Postar um comentário