by Betha M. Costa
O vento da noite desnudou juízos,
Apagou dos intelectos maus planos,
Surrupiou d’amores mui sons e guizos,
Abateu crenças e fez desenganos...
Soprou chamas aos corações insanos,
Apagou pegadas d’areia nos pisos,
Que lançadas sobre os olhos ufanos,
Confundiu seres: fez-lhes indecisos.
De noite o vento chegou sem avisos,
Levantou as ondas brancas dos oceanos,
E nas canções de suaves improvisos,
Aos corpos e espíritos livrou danos.
Ao devassar a noite com mil risos,
O vento soltou desejos humanos.
Nenhum comentário:
Postar um comentário